Έχεις μια πίκρα στη ματιά κι ένα σκοτάδι
Και μοιάζεις να ‘σαι μες στον κόσμο ναυαγός
Είναι τα λόγια σου φωνή απ’ το πηγάδι
Και η ζωή σου ένας θάνατος αργός
Μη με ρωτάς μη με κοιτάς εγώ δε φταίω
Που έγινε η αγάπη σιδεριά μιας φυλακής
Εγώ είμαι εξάρτημα απ’ το τραμ το τελευταίο
Κι ένα πρωί συννεφιασμένης Κυριακής
Έχεις στα χείλη γεύση απ’ το ξεροβόρι
Μα όταν σε πιάνει μαύρη μπόρα μοναχή
Παίρνεις την πίκρα σου τη βάζεις πανωφόρι
Την περηφάνια σου ομπρέλα στη βροχή