Ξυπνάω νωρίς και βλέπω θολά
τα όνειρα με κρατάνε ακόμα σφιχτά
Απρόσωπα ζω, κι ας ρίχνω βολές
ευάλωτος μοιάζω σε φτηνές απειλές

Ξυπνάω νωρίς, κι αλλάζω ζωή
η πόλη με δένει σε στενή φυλακή
Κι αρχίζω να τρέχω, να παίρνω σειρά
να έχω μερίδιο σ’ αυτή τη φθορά

Νομίζουν πως ζουν και πως αυτή είναι η ζωή
μια φυλακή που κυριεύει όποιον μέσα της βρεθεί
Κι εμείς θαμώνες μαγεμένοι από εικόνα πλαστική
μοιάζουμε ταϊσμένα ζωα σ’ ένα πρότυπο κλουβί