Φωνή γλυκιά
σαν μυγδαλιά
σπέρνει τα άνθη της στη γη
πώς με μεθά
σαν τραγουδά
με κοντραμπάσο και βιολί.

Σ’ άσπρο λαιμό
όλο θυμό
χτυπούν οι φλέβες γαλανές
λες και κυλούν
λες και μιλούν
μέσα σου χίλιες ρεματιές.

Στο βλέμμα σου
στο δέρμα σου
ένας ζογκλέρ παραπατά
στήνει χορό
μοναχικό
και καταπίνει τη φωτιά.

Στο όμορφο
το πρόσωπο
ο ήλιος θρυμματίζεται.
Δεν ξέρεις πώς
μ’ αυτό το φως
ο έρωτάς μου χτίζεται;

Ό,τι μιλάς
και τραγουδάς
μελωδικό σαν τη σιωπή
λες και βαθιά
μες στην καρδιά
παίζουν φλογέρες οι θεοί!

Και ξαφνικά
βγάζει πανιά
σαν βάρκα η οδός Σαρρή
και αρχινώ
μ’ έναν καημό
ταξίδι μες στη νύχτα αυτή.