Ο δρόμος που έχεις πάρει είναι αδιέξοδο χωρίς επιστροφή
πες μου πώς είναι να ζεις σε μια αγκαλιά φυλακή
να γεννιέσαι να πεθαίνεις στοιχειωμένη ζωή
να μη μπορείς να τραγουδίσεις με τη δική σου φωνή

Πώς περιμένεις απο κάποιον να πει μια προσευχή
ενώ εσύ βλέπεις τα ονειρά σου κάθε μέρα να βουλιάζουν
είναι οι τύψεις που γερνάνε μια ψυχή παιδική
πες μου στ’ αλήθεια όλα αυτά δε σε τρομάζουν

Οι ώρες που μένεις γυμνός με γεμίζουν ενοχές
μα επιμένεις να ζεις σ’ εφηβικές διαστροφές
είναι οι τύψεις που γελάνε στις μικρές σου στιγμές
και τα κομμάτια απ’ το πάζλ που πρέπει να μαζέψω