Μεθυσμένη πόλη
τα καράβια σου αρμενίζω
μάνα πόρνη
σαν νόθος γιος σε στραγγαλίζω
κορμί πληγή
νυχτερινή βροχή σε χρωματίζω
θανάτου φιλί
σε πελάτες την ψυχή μου χαρίζω

Κι αν είμαι εγώ κι αν είμαι εγώ
γίνομαι ένα τίποτα σαν μέσα μου γυρνώ
δεν είμαι εγώ κι αν πολύ ψηλά κοιτώ
γίνομαι ένα τίποτα
σαν μέσα μου δεν μπορώ να αγαπηθώ

Ουράνιοι δρόμοι
νυχτερίδα μοναξιάς με τρομάζει
άγριοι φόνοι
κραυγή ηδονής με ησυχάζει
αφέγγαροι ήλιοι
έγκλημα ζωής μέσα μου φωλιάζει
άγραφοι νόμοι
απολίθωμα καρδιάς με δικάζει