Πώς περάσανε τα χρόνια
πάνω μου σαν το νερό
ένα ένα σαν λαμπιόνια
σβήνουνε με τον καιρό

Κι η ζωή αλλού τραβάει
και μ’ αφήνει μοναχό
και μου σιγοτραγουδάει
φάλτσα και ανησυχώ

Πάντα ήμουν για τους άλλους
και για μένανε ποτέ
και στους δρόμους τους μεγάλους
μόνος ήμουν πάντοτε
πάντα ήμουν για τους άλλους
και για μένανε ποτέ

Πώς περάσαν κι οι αγάπες
και χιλιάδες σ’ αγαπώ
κουρασμένοι επιβάτες
τρένα δίχως γυρισμό
ένα γράμμα από σένα
μες στα χέρια μου κρατώ
που μου γράφεις ένα ψέμα
μια ζωή θα σ’ αγαπώ

Πάντα ήμουν για τους άλλους
και για μένανε ποτέ
και στους δρόμους τους μεγάλους
μόνος ήμουν πάντοτε
πάντα ήμουν για τους άλλους
και για μένανε ποτέ
πάντα ήμουν για τους άλλους
και για μένανε ποτέ