Ήμουν θυμάμαι σ’ ένα πλοίο
και πήγαινα προς το νοτιά,
σ’ ένα πλεούμενο θηρίο
που σε τραβάει στα ανοιχτά.

Βλέπω ένα κόσμο που φοβάται,
που στέκεται και προχωρά.
Δεν ξέρω αν κλαίει ή αν λυπάται
μα νιώθω μέσα μου βαθιά...

Ότι στην τρέλα μας δεν έχουμε ταβάνι.
Δεν έχει φρένα για τα γκάζια τα πολλά.
Δεν είναι πάντα νικητές οι Αμερικάνοι
και στα ναυάγια μας βρίσκουμε στεριά.

Ήμουν θυμάμαι σ’ ένα τρένο
Κκαι πήγαινα προς το βορρά,
με το κασκόλ μου κρεμασμένο
κι απ’ το παράθυρο φυσά.

Βλέπω έναν κόσμο που επιμένει,
που στέκεται και προχωρά.
Δεν ξέρω ποια κορφή ανεβαίνει
μα νιώθω μέσα μου βαθιά...

Ότι στην τρέλα μας δεν έχουμε ταβάνι.
Δεν έχει φρένα για τα γκάζια τα πολλά.
Δεν είναι πάντα νικητές οι Αμερικάνοι
και στα ναυάγια μας βρίσκουμε στεριά.