Όταν κοιτάζω αυτά τα μάτια σου
μεσ’ στα μάτια σου απορώ.
Όταν σε πιάνουν τα γινάτια σου
τα μεσάνυχτα σε ζητώ.
Δε θες ν’ ακούσεις πια τα λόγια μου,
είσαι χώρια μου και πονώ.
Κι εσύ το ξέρεις πως τρελαίνομαι,
να μην φαίνομαι προσπαθώ.

Μα δε συγκρίνονται οι άνθρωποι,
τόσα όνειρα σβήνουν τώρα.
Όλοι μου λεν’ πως είσαι απάνθρωπη,
ήσουν δίπλα μου, που είσαι τώρα;
Δεν είμαι εγώ μου λες το ζήτημα,
είναι χτύπημα, είναι μπόρα.
Κι εγώ αισθάνομαι να χάνομαι,
να μην πιάνομαι, παίρνω φόρα.

Όταν κοιτάζεις μεσ’ στα μάτια μου,
τον παράδεισο συναντώ.
Αν και το ξέρεις είναι έγκλημα,
με χρειάζεσαι συνεργό.

Μα δε συγκρίνονται οι άνθρωποι,
τόσα όνειρα σβήνουν τώρα.
Όλοι μου λεν’ πως είσαι απάνθρωπη,
ήσουν δίπλα μου, που είσαι τώρα;
Δεν είμαι εγώ μου λες το ζήτημα,
είναι χτύπημα, είναι μπόρα.
Κι εγώ αισθάνομαι να χάνομαι,
να μην πιάνομαι, παίρνω φόρα.