Τα παιδιά… που ζούνε στο φεγγάρι
Και σχολειό πηγαίνουνε στη γη
Κουβαλάνε βάσανα και βάρη
Κι η ζωή τους έγινε πληγή

Τα παιδιά… που γίνανε αστέρια
Όλη μέρα ψάχνουν για δουλειά
Στις πλατείες σαν τα περιστέρια
Δίχως όραμα χωρίς φωλιά

Πάνω από το σύνταγμα… σύννεφα βαριά
Μια πονηρή γαλαζοπράσινη λαδιά
Αρρωστημένη και στημένη η βραδιά
Ως το πρωί.. θα έχουν γεράσει… τα παιδιά

Τα παιδιά… σε λίγο να το ξέρεις
Θα θυμώσουν και θα εκδικηθούν
Τα λυκόρνεα όπου και αν κρυφτούνε
Θα τα ψάξουνε και θα τα βρουν

Τα παιδιά… αν κάνανε ένα κόμμα
Τα παιδιά… αν μπαίνανε στη βουλή
Η καρδιά μου που σέρνεται στο χώμα
Θα πετούσε πάλι σαν πουλί

Εδώ τελειώνει η ψευτιά και η πονηριά
οι ποντικοί που ροκανίζαν τα τυριά
πράσινοι ήλιοι και πυρσοί γίναν κεριά
τον πρώτο λόγο έχουν τώρα τα παιδιά
πράσινη γη και πυρσοί γίνανε κεριά
το πρώτο λόγο τώρα έχουν τα παιδιά