Παράξενα τα χρώματα,
παράξενη η ζωή.
Παράξενα μπαλώματα,
ράβω στην τρύπια μου ψυχή.

Παράξενα τα μάτια σου,
παράξενος και εσύ.
Παράξενα τα λόγια σου,
παράξενη κι η μουσική.

Άλλαξες βλέμμα και σιωπή,
άλλαξες και στην όψη.
Ξαπλώνεις ν’ αποκοιμηθείς,
στου μαχαιριού την κόψη.

Παράξενα τα δάχτυλα,
παράξενη η αφή σου.
Στέκεσαι παράταιρα,
και σβήνεις τη μορφή σου.

Δεν ακούγοντ’ οι παλμοί σου,
δεν είναι όπως πρώτα.
Χαράζει το μελάνι σου,
μια τεθλασμένη ρότα.

Παράξενα μου φέρεσαι,
παράξενα ανασαίνεις.
Γύρω μου περιφέρεσαι,
μια ζεις και μια πεθαίνεις.

Με σκέψεις με αρρωσταίνεις,
τετράστιχα σου τάζω.
Τ’ αρπάζω με το χέρι μου,
και στη φωτιά το βάζω.

Παράξενο το βήμα σου,
παράξενα επιμένεις.
Παράξενα με προσπερνάς,
κι ούτε λεπτό δε μένεις.

Παράξενα, τα μάτια σου παράξενα,
άραξε το βλέμμα σου μες σε νερά απάνεμα.
Παράξενα, τα χείλη σου παράξενα,
δεν μοιάζει η αφή σου με εκείνην που ανάσαινα.

Παράξενοι κι οι χτύποι σου, παράξενοι,
μου μοιάζει η γη σου πλέον άβατη και άξενη.
Παράξενη μορφή, είσαι παράξενη,
με μια καρδιά σε αναζητώ άρρυθμη κι άτονη.

Παράξενες οι μέρες σου,
παράξενα τα λόγια.
Παράξενη η ώρα σου,
κι οι χτύποι στα ρολόγια.

Παράξενο χαμόγελο,
παράξενη εικόνα.
Παράξενο μου φαίνεται,
σε ξέρω τόσα χρόνια.

Καμιά φορά κάποιες στιγμές,
κάποιες νυχτιές και ώρες.
Σε νιώθω ρόδα που κυλάς,
πάνω σε κατηφόρες.

Παράξενες και οι μπόρες,
παράξενη η βροχή.
Μυρίζεις Σαββατόβραδο,
σαν κάποια ενοχή.

Μοιάζεις μια λέξη μυστική,
σε κάποια παραλία.
Που το πρωί, αγνή ξανά,
τη ράβεις με μανία.

Παράξενη ησυχία,
παράξενα τα χείλη.
Παράξενη ανατολή,
παράξενο το δείλι.

Κρυφά ένα πετραχήλι,
σου φτιάχνω με μελάνι.
Μια άφεση σιωπηλή,
τα μάτια σου να ‘γειάνει.

Παράξενα σ’ αναζητώ,
πίσω πάλι να έρθεις.
Σε βλέπω στον καθρέφτη μου,
κι όμως πολύ απέχεις.