Να γίνεις κόμπος τ’ άκουσες,
να σφίγγεις με το δείλι.
Κάθε πρωί που θα ξυπνώ,
να μοιάζεις με κοχύλι.

Να μου θυμίζεις θάλασσα,
να μου μυρίζεις κύμα.
Να μοιάζεις βλέμμα σιωπηλό,
δειλό να μοιάζεις βήμα.

Να γίνεις κόμπος γαλανός,
να μοιάζεις με αλμύρα.
Διπλός να γίνεις να δεθείς,
πάνω στην τρίτη Μοίρα.

Να τον ξεχνάς τον ουρανό,
τ’ άστρα να μην θυμάσαι.
Πάνω στη γης το άγονο,
να πέφτεις να κοιμάσαι.

Να γέρνεις κατ’ απ’ τη βροχή,
στάλα στο χώμα να ‘σαι.
Να τρέμει η γη στο πιόμα σου,
τον ήλιο να φοβάσαι.

Να γίνεις κόμπος πορφυρός,
ρόδο κλειστό να μοιάζεις.
Να ζωνεις πα’ στ’ αγκύλια σου,
σφιχτά εκεί ν’ αράζεις.

Να γίνεις νότες σιωπηλές,
βουβός να μοιάζεις ήχος.
Να σπας πάνω στο άπειρο,
με δύναμη και μίσος.

Να μοιάζεις με την ώρα μου,
που δεν την προλαβαίνω.
Όσα λεπτά της σκέψης μου,
ξεχνώ και περιμένω.

Κόμπος να γίνεις να δεθείς,
τριπλός πάνω στο χέρι.
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς,
να μοιάζεις με μαχαίρι.

Κλωστή να ‘σαι, να σε περνώ,
στου νου μου τη βελόνα.
Μια να σε ράβω και ξανά,
να σε ξηλώνω αιώνια.



Να γίνεις κόμπος τ’ άκουσες,
κόμπος και να θυμάσαι.
Τα όνειρά μου σου ‘δωσα,
όμορφα να κοιμάσαι.

Να γίνεις κόμπος τ’ άκουσες,
συγχώρα με δεν ξέρω.
Τι παραπάνω να σου πω,
και τι να σου προσφέρω.



Να γίνεις κόμπος στην καρδιά,
να σφίγγεις κάθε χτύπο.
Να ζωνεις της αγάπης μου,
τον άλυτο τον ήχο.

Να γίνεις κόμπος στο μυαλό,
να μου δένεις τα μάτια.
Να βλέπω ό,τι θες εσύ,
σκόρπια, παλιά κομμάτια.

Να γίνεις το μελάνι μου,
στις φλέβες μου που ρέει.
Ν’ απλώνεις πάνω στο χαρτί,
κάθε γραμμή να κλαίει.

Να ‘σαι μια στάλα ουρανό,
που μου ‘λειψε τη μέρα.
Να πέφτεις το Φθινόπωρο,
σαν φύλλο στον αέρα.

Να ‘σαι μια ανάσα δανεική,
που θα ξεχνώ να πάρω.
Να μοιάζω πλοίο Συριανό,
να μου θυμίζεις φάρο.

Να γίνεις ο χειμώνας μου,
που τόσο αγαπάω.
Να γίνεις κόκκινο πανί,
που σε κρατώ και πάω.

Να γίνεις κρύσταλλο βροχή,
που σπάει στην μορφή μου.
Να καις πάνω στο δέρμα μου,
να λιώνεις την αφή μου.

Να γίνεις γκρίζο σύννεφο,
να σκοτεινιάζει η μέρα.
Να σου περνώ τετράστιχα,
πάνω στο χέρι, βέρα.

Να γίνεις το τσιγάρο μου,
βαθιά να σ’ ανασαίνω.
Αφή που όλους τους χτύπους μου,
παίρνει κι εγώ πεθαίνω.

Μα όμως ποτέ σου δεν μπορείς,
ένα μ’ αυτά να γίνεις.
Γι’ αυτό σου λέω, τ’ άκουσες,
κόμπος εκεί να μείνεις.