Έχεις περάσει χρόνια δέκα στη σιωπή
σ’ένα δωμάτιο αδειανό σαν τη ζωή σου
έγινε η αγάπη σου ένα κόκκινο πανί
που δυναμώνει τη φουρτούνα στο κορμί σου

Έχεις ξεχάσει πια τι είναι αληθινό
κι αυτή η σκιά πίσω απ’την πόρτα σε κοιτάζει
ό, τι ονειρεύτηκες γυρίζει ορφανό
και σαν παιδί μες στο σκοτάδι σε δικάζει

Η καρδιά σου για εκείνη έχει μάθει
να πονάει σε κάθε της βλέμμα
Η φωτιά δε γεννιέται στη στάχτη
θέλει όλο καινούριο το αίμα
Μα εσύ που αγαπάς σωστά και λάθη
ίσως κάποτε αγαπήσεις κι εσένα...

Δε με τρομάζει ο κρυφός σου η καημός
ούτε η ψυχή σου που δε βρίσκει ησυχία
σ’είδα να ψάχνεις μες στη νύχτα σου το φως
μια αχτίδα Γη απ’την εξόριστη ευτυχία

Έχεις περάσει χρόνια δέκα στη σιωπή
γι’αυτό κι εγώ ζητάω στα μάτια σου τις λέξεις
που θα μου πουν αυτό που δε μου λες εσύ
πόσο πολύ στην αγκαλιά μου θες να τρέξεις

Η καρδιά σου για εκείνη έχει μάθει
να πονάει σε κάθε της βλέμμα
Η φωτιά δε γεννιέται στη στάχτη
θέλει όλο καινούριο το αίμα
Μα εσύ που αγαπάς σωστά και λάθη
ίσως έτσι απλά αγαπήσεις κι εμένα...