Μες στους δρόμους περπατώ μονάχος
Η ζωή μου κλεισμένη στους τάφους
Τσιμεντένια κλουβιά του θανάτου
Το τοίχος της πόλης κτισμένο στο άγχος
Τα μπλέ φώτα σκίζουν πάλι τη νύχτα
Η στολή του τρόμου θα υπάρχει παντού
Σκιές κυνηγημένες απ’ το φόβο του κράτους
Μόνο η νύχτα τις κρατάει για να ζουν.
Πες μου γιατί η αδικία
να’ ναι πλασμένη σαν τιμωρία
Πες μου γιατί το μίσος του κόσμου
να δεσμεύει τον ελέυθερο νου
Πες μου γιατί μες την κοινωνία
να’ ναι κτισμένη η ελευθερία.
Ανώφελη επιβίωση Μέσα στη ζούγκλα
Ανώφελη επιβίωση Στο σύστημά τους
Κοίτα εκείνα τα πρόβατα στο δρόμο
θα μάθουν άραγε ποτέ τι ζητούν;
Είναι ηλίθιες μηχανές κρεάτων
Που ο φόβος τις έχει κάνει να σιωπούν.
Κάποιο απ’ αυτά όμως βγαίνει απ’ το δρόμο
Η δίψα για ζωή το οδήγησε εκεί
Η τιμωρία όμως θα’ ναι το σφαγείο
Εκτός αν προτιμήσει να γίνει όπως πρίν.
Ανώφελη επιβίωση Μέσα στη ζούγκλα
Ανώφελη επιβίωση Στο σύστημά τους.
Πρέπει να βγω έξω απ’ τον κύκλο
Η επιβίωσή μου δεν είναι αρκετή
O αγώνας μου θα φέρει τις μαύρες μέρες
Ο ίσκιος μου θα σκεπάσει τη δύναμή τους
Η αντίδρασή μου θα σπάσει τη σιωπή τους
Η άμυνά μου θα κάψει το κλουβί.