Τώρα πια τα γλέντια μας τελειώσαν
όλοι ήτανε πνεύματα που’ λιώσαν
Απ’ ανόητους φίλους δανείστηκες πλήξη
και μαζί θα ξερνάς το πρωί ευτυχία.
Ισορροπείς στου ονείρου την άκρη
μα στη μοναξιά, μια ανάσα μετράει
και μια πληγή που αιώνια πονάει
σαν μια γυναίκα που πάντα ζητάει.
Τώρα οι νύχτες μας δειλά μεγαλώνουν
τα πιο όμορφα παιδιά μας
με φωνές που ζητάνε αλλιώτικα να βγουν
σ’ ένα σώμα που δε θέλει να μείνει.