Σ’ ένα δέντρο μες στο δάσος,
μια φορά κι έναν καιρό,
βρήκε ο καλός ο λύκος
ένα τόσο δα μωρό.
Με της λύκαινας το γάλα,
από ανθρώπους μακριά,
ρίζες έτρωγε και χόρτα
και μεγάλωσε, αλλά. . .

Α Α Ο Α Α Ο Ι
Α Α Ο Α Α Ο Ι
έλεγε πρωί και βράδυ
κείνο τ’ άγριο παιδί
Α Α Ο Α Α Ο Ι
κι όλοι οι φίλοι του εκεί,
τι αρκούδες κι αλεπούδες,
τι πουλιά και τι λαγοί!

Έτσι ανάμεσα στα ζωα
ζούσε όπως ζουν αυτά,
μια σκαρφάλωνε στα δέντρα,
μια κρεμόταν στα κλαδιά.
Ώσπου κάποια μέρα το ‘δαν
κάτι κυνηγοί γυμνό
και το πήρανε στην πόλη
σηκωτό, με το στανιό.

Α Α Ο Α Α Ο Ι
Α Α Ο Α Α Ο Ι
έκλαιγε πρωί και βράδυ
κείνο τ’ άγριο παιδί.
Δίπλα στους ανθρώπους πια,
με τους φίλους μακριά…
Το ‘σκασε στο δάσος πάλι
κι άρχισε να τραγουδά.
Α Α Ο Α Α Ο Ι
κι όλοι οι φίλοι του εκεί,
τι αρκούδες κι αλεπούδες,
τι πουλιά και τι λαγοί!