Κρατά το ψέμα ο νοτιάς και στροβιλίζει
ψελλίζει ρότα σε απόκληρες ψυχές
παίζει τους ίσκιους στη ματιά μου με ορίζει
βάτοι που φλέγονται στις νύχτες οι σιωπές
αυτός ο κόσμος μου που ήσουν με φοβίζει
κι όσο κι αν κρύβεσαι τον γέμισες ρωγμές

Κι εγώ ρημάζω το κορμί κι άλλος πια είμαι
σ’ ένα τασάκι μ’ αποτσίγαρα σωρό
πέρασμα μ’ έκανες στο χτες μην τo αρνείσαι
σώμα καπνού που τις ανάσες σου φορώ
έμφυτη δίψα μου ποιος έκανε να είσαι
τι άλλο κρύβεται σε τούτο το θυμό

Μ’ έχεις σκορπίσει και το λες στους τέσσερις ανέμους
και το πληρώνω ακριβά σαν τους σεσημασμένους
εσύ πλανιέσαι στο Θιβέτ με δυο ζωές συγχρόνως
λάγνα σκιά παίζεις στην ΕΤ και ξενυχτάω μόνος

Αργά στο δρόμο τριγυρνά κι ανεμοδέρνει
εκείνο τ’ όνειρο που λάβωσε το φως
ότι απέμεινε το άδικο το παίρνει
λάφυρο πρόστιμο κι ο πόνος πιο στυφός
και μες’ τη χλεύη σου το βήμα μου να γέρνει
πικρό ταξίδι που κατάντησε διωγμός