Με κλείνεις σ’ ένα άδειο βλέμμα
σε δρόμο σκοτεινό με ρίχνεις
τους άνεμους ξανά θα λύνεις με το διωγμό
απόκληρος είναι ο χρόνος
σαν θέλει πάλι να σκορπίσει
σκουριά στου έρωτα τη βρύση στον ουρανό
μ’ αφήνεις σ’ ένα άδειο σπίτι
οι τοίχοι φέγγουν υποψίες
και της ψυχής τ’ αναστενάρια σαν ποταμός
σε ποιο τριγμό πέφτουν οι τίτλοι
στο ίδιο έργο θα σε βρίσκω
αφού το θες παίρνω το ρίσκο σαν ναυαγός

μικρός ο κόσμος μου κι εσύ απέξω
και μες’ την έχτρα σου ο στεναγμός
στου νου τ απόκρημνα θέλω να παίξω
να `ρθει ο λυτρωμός και συ αντίλαλος

σηκώνω και τα δυο μου χέρια
και παραδίνομαι στη μοίρα
στο σώμα πέφτει η πορφύρα της λησμονιάς
απόηχοι γίναν τα λόγια
θηλιές που είχες ξεστομίσει
πανιά σχισμένα ήταν μίση της απονιάς
απόψε θέλω να σαλπάρω
μ’ αυτό το άυλο μου σώμα
στην έρημο σε κάποιο δώμα να θυμηθώ
ο πόθος μου να σε γιορτάσει
μ’ ένα θεόσταλτο τυφώνα
τη νύχτα να ‘ρθεις σε νυμφώνα κι ας βυθιστώ