Ό,τι τ’ όνειρο μου έδωσε ήταν του τρελού το βήμα
και οι μάχες με τον έρωτα γράφουν χρέη με το μήνα
όσες νύχτες με συνάντησες κάθε δάκρυ μου τις πίνει
και σε κάθε μου ξημέρωμα μια πλημμύρα έχει μείνει

Η ανάμνηση που άφησες χρωματίζει το σκοτάδι
και τα βέλη σου τα πύρινα μ’ έχουν βάλει για σημάδι
ποιο λιμάνι σε φυλάκισε ποια σκιά σε παραδέρνει
το παράλογο σε άρπαξε σε μακραίνει και σε φέρνει

Μου λες να ζω ξανά στα ψεύτικα
να τριγυρνώ μονάχος χωρίς εσένα
στης απουσίας σου τον πανικό
ν’ αποζητώ τα λίγα και τα χαμένα

Καθρεφτίζει μες’ το βλέμμα σου η σιωπή το μαύρο ρόδο
κι όλο κρύβεις μες τις σκέψεις σου της φυγής το κατευόδιο
στόμα εύφλεκτο μου χάρισες κι όλο πέφτω στην πυρά σου
σ’ ένα δρόμο πιο αδιάβατο που ζητά το πέρασμά σου

Ό,τι τ’ όνειρο μου έδωσε ήταν του τρελού το βήμα
και οι μάχες με τον έρωτα γράφουν χρέη με το μήνα
όσες νύχτες με συνάντησες κάθε δάκρυ μου τις πίνει
και σε κάθε μου ξημέρωμα μια πλημμύρα έχει μείνει

Κι εσύ σαν ένα με το όνειρο
στων αστεριών κι απόψε πεζοπόρος
να σ’ ανασαίνω σ’ ένα γυρισμό
του λυτρωμού να γίνεις σημαιοφόρος