Πόσο μ’ αρέσει ένα μήλο να δαγκώνεις
και να ποτίζεις τα λουλούδια σου στον κήπο
να ‘μαι κοντά σου κι όταν θες ας με πληγώνεις
μόνο να νιώθω της ανάσας σου τον ήχο

Βάζω τη λήθη μου στην πρίζα και ανάβει
στην Αμαλίας σε κείνο το υπόγειο
να περιμένω πώς και πώς να ‘ρθει το βράδυ
κι ένα σου χάδι να με βγάζει στον αφρό

Τώρα έχεις γίνει ένα δέντρο στην αυλή μου
αφού παντρεύτηκες τον ήλιο και τ’ αστέρια
καμιά φορά σ’ αποζητάει το κορμί μου
κι όταν ξυπνώ έχω ανοιχτά τα δυο μου χέρια