Τον πιστικό τον Ζαχαριά ρωτούν οι σύντροφοί του:
Τ’έχουν τα χείλια σου, Ζαχιά, κι είναι βαθιά βαμμένα;
Μην έφαες χαμοκέρασα, μην έφαες βάτου μούρα,
μην τα `βαψες με τη βαφή που βάφεις και τ’ αρνιά σου;

Ουδ’ από χαμοκέρασα, ουδ’ από μούρα εβάψαν,
ουδ’ από κείνη τη βαφή που βάφω και τ’ αρνιά μου.
Ακούστε με, μωρέ παιδιά, να σας το μολογήσω.
Στους ίσκιους και στους έλατους κούρευα την κοπή μου
και τα μαλλιά ήταν κόκκινα και βάψαν τα ψαλίδια.
Να την βοσκήσω στα χλωρά τα ριζοβούνια βγαίνω
και τα χορτάρια κόκκινα τα `βρα κι αυτά βαμμένα.
Κατέβηκα στον ποταμό να την περιποτίσω
κι εύρα και τα νερά θολά και κόκκινα βαμμένα.
Παίρνω την την ακροποταμιά και φτάνω σ’ ακροβούνι,
εκεί όπου βγαίνει το νερό κι οπού `ναι ο καταγός του,
κι είδα κοράσιο οπόσκυφτε κι έπινε με τα χείλια
κι είχε τα χείλια κόκκινα σαν με βαφή βαμμένα
και σ’ όσες βρύσες έσκυφτε να πιει, σ’ όσα ποτάμια,
έβαψαν όλα τα νερά, έβαψαν τα χορτάρια,
έβαψαν και τα πρόβατα, έβαψαν τα ψαλίδια.
Απαρατάω το ραβδί, κρεμάω τον αραγό μου,
την κόρη αρπάζω όχ’ τα μαλλιά και τη φιλώ στα χείλια
κι έβαψαν και τα χείλια μου.