Ενός σοφού δασκάλου η κυρά,
που ήτο κι από κόρη μαθημένη
εις έρωτας και χάδια τρυφερά,
τα ήθελε και τώρα `παντρεμμένη...
η καημένη!

Και του δασκάλου `ζάλιζε τ’ αυτιά
για τα παιχνίδια, τούλεγε, πεθαίνω.
όμως αυτός, δεν ένοιωθε φωτιά,
τα λεξικά τον είχαν κρυωμένο...
τον καημένο!

Δεν έβγαζ’ ένα λόγο τρυφερό,
τα ρήματα, αι πτώσεις και τα γένη
δεν τ’ άφηναν για έρωτα καιρό,
κι εκείνη σπαρταρούσε λιγωμένη...
η καημένη!

Μα είδε δα κι αυτή πως χωρατά
σε δάσκαλο δεν πάνε σαστισμένο,
κι έπαυσε χάδια πια να του ζητά,
και μόνο του τον άφηνε κλεισμένο...
τον καημένο!

Με τον καιρό φρονίμεψε πολύ,
και ήσυχος ο δάσκαλος της μένει,
για έρωτας ποτέ δεν του `μιλεί
και μόνη στον περίπατο πηγαίνει...
η καημένη!

Αλλά κανείς τα γέλια δεν κρατεί
σαν φαίνεται αυτός ο παντρεμένος
κι αυτός, χωρίς να ξέρει το γιατί,
γελά με τους πολλούς καμαρωμένος...
ο καημένος!