Πόσο με πειράζει που απόψε δε σε έχω αγκαλιά
πόσο με τρομάζει του πόνου η σκιά
θέλω να ζητήσω μια συγγνώμη αν σε πλήγωσα βαριά
όμως φοβάμαι μήπως είναι πια αργά

Μια προσευχή να γίνεις απόψε σαν να’πεφτε αστέρι
σαν μια βροχή που χρόνια διψάει το χώμα να φέρει
πόσο ανοχή μπορεί ένας άνθρωπος που’χει πονέσει να βρει
Μια προσευχή να γίνεις απόψε για να’μαστε ταίρι
μια φυλακή χωρίς λίγο φως μια γροθιά στο μαχαίρι
πόση ζωή μπορεί να μου δώσει ένα χάδι σου μια πνοή

Πόσο με πειράζει που δε νιώθω των χειλιών σου την αφή
σώμα που προστάζει τη δική σου επιστροφή
Γύρνα και θα διώξω ό,τι σε πόνεσε και σ’έχει μακριά
όμως φοβάμαι μήπως είναι πια αργά