ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ: Ψιλή κουβέντα πιάσανε μια μέρα μεσημέρι
η κατσαρόλα, το ταψί κι ένα μακρύ μαχαίρι
ΡΟΔΟΠΗ: στην κατσαρόλα πέφτανε βαριά τα γιουβαρλάκια
και το ταψί καιγότανε στον φούρνο με πιτάκια.
Και το μαχαίρι γκρίνιαζε:
ΜΑΧΑΙΡΙ: Εγώ πια δεν αντέχω
να ψιλοκόβω ολημερίς και τέλος να μην έχω.
ΤΟΣΤΙΕΡΑ: Για κοίτα τώρα ποιος μιλά
ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ: πετάχτηκε η τοστιέρα
ΤΟΣΤΙΕΡΑ: πονέσαν τα σαγόνια μου, σαράντα τοστ τη μέρα.
ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ: Το σουρωτήρι
ΣΟΥΡΩΤΗΡΙ: Σκούριασα! Που μ’ έχουν τόσα χρόνια
και μου πετάνε στην κοιλιά συνέχεια μακαρόνια.
ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ: Φωνή βραχνή ακούστηκε, το τάπερ στο ψυγείο
ΡΟΔΟΠΗ: που του χε κλείσει ο λαιμός απ’ το πολύ το κρύο.
ΠΟΛ. ΡΟΔ.: Όλα μαζί συμφώνησαν και είπαν τότε
ΚΟΥΖΙΝΙΚΑ: Φτάνει!
ΠΟΛ. ΡΟΔ.: Και το κουτάλι του γλυκού και το πλατύ τηγάνι.
ΚΟΥΖΙΝΙΚΑ: Άλλοι να μαγειρεύουνε γαρδούμπες και πιλάφι
και να ξεκουραστούμε εμείς, εκεί στο πάνω ράφι!
ΚΟΥΤΑΛΑ: Για σταματήστε μια στιγμή!
ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ: Διέκοψε η κουτάλα
που απ’ το ανακάτεμα είχε φαρδιά κεφάλα.
ΠΟΛ. ΡΟΔ.: Πηρούνια, στίφτες για χυμούς και σκεύη με χερούλια,
όλα την εκοιτάξανε, μέχρι και τα μαρούλια.
ΚΟΥΤΑΛΑ: Κάνετε κρίση πιο σωστή γιατί θα πάτε στράφι.
Και ποιος σας είπε πως μετά θα κάθεστε στο ράφι;
Καινούργια αν θα φέρουνε, όμορφα, γυαλισμένα,
εσείς μπορεί να κάθεστε, μα θα’ στε πεταμένα!
ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ: Τα λόγια αυτά που άκουσαν πήγαν να τα τρελάνουν.
ΠΟΛ. ΡΟΔ.: Τι κουτουράδα ήταν αυτή που πήγανε να κάνουν;
ΟΛΟΙ: Και το καθένα σοβαρό, γύρισε στη δουλειά του
και δεν ξανάβγαλε μιλιά για τα παράπονά του.