Έκλεισε η πόρτα
στον καθρέφτη μου κοιτάζομαι
πω, πω, πω.. ωραίος είμαι
πάλι τα κατάφερα
χθες το βράδυ, έσκισα
όλοι με κοιτούσανε
πήρα εγώ την γκόμενα
και όλοι τους ρωτούσανε
πώς, πώς, πώς; πες μας πώς
πάλι τα κατάφερες
πώς μπόρεσες, τι είπες;
ποια στιγμή κατάλαβες πως έφτασε η ώρα
που αυτό που θέλεις γίνεται
κι’ αυτή το θέλει;
τώρα έπεσε το τείχος
τείχος της ντροπής
σεισμό στα έσω της έφερα
την πλάτη ακουμπάω
αδιάφορα κοιτάω
της λέω πως στα σύννεφα ξαπλώνω και μεθάω
απ’ το κρασί της νιότης σου
το ξέφρενο της φύσης σου
το αέρινο
το μυστικό καθρέφτισμα στη λίμνη σου
θάλασσα τα μάτια σου
έρωτας τα χείλη σου
δροσιά που φέρει καύσωνα και ύστερα..
και ύστερα άφωνος έμεινα
άφωνος κοιτώντας
τα κάλλη σου ξεδίπλωνες και έπεφτες ρωτώντας
πώς θά `θελα ν’ αρχίσουμε
τι θά `θελα να κάνουμε
έλεγες δικά σου όλα σήμερα
σήμερα, σήμερα..

Λάβα τώρα η θάλασσα
πλοκάμια τα μαλλιά σου
άνοιξες το στόμα σου άβυσσος, άβυσσος..
σκοτάδι η αγκαλιά σου, του Άδη κόρη
μέδουσα αχόρταγα φιλούσα
θάνατο, θάνατο, θάνατο ζητούσα
το πρωί τώρα δεν έρχεται
το πρωί τώρα δεν έρχεται
το πρωί τώρα δεν έρχεται
πέθανα τη νύχτα