Χωράφια που χαρίστηκαν
μόνοι μας τα δουλέψαμε
μισθοί που δεν πληρώθηκαν

λάφυρα που σκουριάζουνε
λόγια χωρίς αντίκρυσμα
έργα που με προδώσανε

δαίμονες που κεράστηκαν
κι η δόξα σκόρος που έφαγε
τα ρούχα που παλιώνανε

δρόμοι που μπερδευτήκανε
κουβάρι στη νύχτα γίνανε
και δεν απλώνουνε;

Μάτια που ξεθολώνουνε
σκοπό στα έργα βλέπουνε
σπαθί στο χέρι δώσανε

φωτιά αρπάζει ο ουρανός
σκιά που φεύγει
έμεινα μόνος να `χω εσένα