Μες την καρδιά μου πάνω στο φύλλο που `ταν της χαράς πηγή
ο έρωντα σου μου `χει ανοίξει μιαν αγιάτρευτη πληγή.

Οι πεθυμιές μου σαν πεταλούδες φτερουγίζουν στο μυαλό
και κάθε βράδυ τις ταξιδεύω μες στ’ ονείρου το γιαλό.

Ο χωρισμός σου έρημος δρόμος και ταξίδι μακρινό
ένα ν’ αστέρι που χαρακώνει πέφτοντας, τον ουρανό.

Θάλασσα μαύρη αγριεμένη απ’ τ’ ανέμου την οργή
πέρδικα ύπουλα τραυματισμένη η θλιμμένη μου ζωή.