Το πιο αγνό και αθώο βλέμμα στη ζωή μου
άπειρες φορές το έχω συναντήσει εκεί
που άνθρωποι πολλοί διατυμπανίζουν
ότι αν πάνε, τον εαυτό τους έχουν σιχαθεί

Πάνε όμως κρυφά, ξεγελούν τον εαυτό τους
εκεί που φοβούνται να κοιτάξουνε στα μάτια
ρίχνουν τον παράδοξο κρυφό εγωισμό τους
τα ψεύτικα του κύρους τους κομμάτια

Όλη μου η ζωή το σκοτάδι φίλοι μου τα γνώριμα πεζοδρόμια
οι ίδιες φάτσες και τα συγκεκριμένα φανάρια
αλλόκοτα συναισθήματα καταπατούν τα χωράφια της σκέψης μου
άλλοτε γοητεύομαι και άλλοτε απογοητεύομαι από αυτό
το ηδονικό πανηγύρι ξεχνώντας πώς το καλό και το κακό
έχουν το ίδιο πρόσωπο στην νύχτα
Έχω μάθει για τα καλά το ύφος των ανθρώπων την πιάτσα της ψυχής τους
δύσκολα με αποδέχονται, αλλά ούτε και με νοιάζει η αποδοχή του συνόλου,
συνειδητά διάλεξα το δρόμο και τις συνέπειες του
συνειδητά το εύκολο χρήμα, συνειδητά την απώλεια της ψυχής μου

Εγώ σας αγαπώ όλες το ίδιο
μα κάποιες τις θυμάμαι πιο πολύ
που είχατε στα μάτια σας τον ήλιο
και ας πήγαινε στη δύση να χαθεί

Το πιο ζεστό και ωραίο χάδι στη ζωή μου
το παραδέχομαι πως ήταν η αμοιβή
προσπάθησα να σου το ανταποδώσω
μα είχες μες το ψέμα σου χαθεί

Ένας διάχυτος υπήρχε ηλεκτρισμός
στο καπνισμένο σου δωμάτιο από ώρα
το χάδι μου για σένα βαθύς ωκεανός
τ’ αγκάλιασες να φύγεις σ’ άλλη χώρα

Εγώ σας αγαπώ όλες το ίδιο
μα κάποιες τις θυμάμαι πιο πολύ
που είχατε στα μάτια σας τον ήλιο
και ας πήγαινε στη δύση να χαθεί