Γεννήθηκα στην πόλη της Αθήνας
χειμώνας ήταν και Δεκέμβρης μήνας
Μεγάλωσα την άνοιξη του τρία
λουλούδια είχε σαν τελείωσαν τα κρύα

Σε γνώρισα των Αύγουστο του έξι
χλομό φεγγάρι, λίγο πριν να φέξει
Και σ’ έχασα Γενάρη του επτά
κι είδα τους φόβους μου να βγαίνουνε μπροστά

Σβήσε τα φώτα, δε θέλω φώτα
τίποτα δε λάμπει όπως πρώτα
Σβήσε τα φώτα, δε θέλω φώτα
τίποτα δεν είναι όπως πρώτα

Πήρα τους δρόμους, μόλις έγινα δεκάξι
λένε στα βόρια τα πράγματα είναι εντάξει
Είχα ιδέες κι όνειρα στα δεκαεπτά
κάτσε καλά είπαν δε γίνονται αυτά

Πληγώθηκα ξανά στα δεκαοχτώ μου
έπαθα λέει κι έμαθα για το καλό μου
Και θα πεθάνω ένα χειμώνα του εννιά
θα `μαι ογδόντα ή δε θα ’μαι δεκαεννιά

Σβήσε τα φώτα, δε θέλω φώτα
τίποτα δε λάμπει όπως πρώτα
Σβήσε τα φώτα, δε θέλω φώτα
τίποτα δεν είναι όπως πρώτα