Στην έκθεση των λουλουδιών, τ’ αρχαία ανθεστήρια
ποια λέξη είπες κι έλυσες του κόσμου τα μυστήρια
και του κυπαρισσιού η καρδιά στου έρωτα τους χτύπους
κι ο Τρύφωνας των αμπελιών ευχολογάει στους κήπους

Πίσω από μάσκες έβλεπες ποιος να κρυφτεί από σένα
μια μεθυσμένη αποκριά απ’ το δικό σου βλέμμα
τα χιόνια εκείνη τη χρονιά τα δέντρα έξω στολίσαν
μα εσύ μια λέξη φώναξες κι οι μυγδαλιές ανθίσαν

Τον μήνα της συγχώρεσης στο τέλος του χειμώνα
τα δυο σου μάτια σαν πυρσούς θα τα θυμάμαι αιώνια
μες στην γιορτή των χωρισμών με γέλιο πικραμένο
ο παιδικός μου έρωτας σαν μέλι ναρκωμένο