Η απορρόφηση, που χρόνια θα τραβήξει του μυαλού σου το λουλούδι
Άλλη μια πρόταση σηκώνει το μυαλό σου σ’ ένα ατέλειωτο τραγούδι ζωής
Φαντασιώνεσαι, θα φτάσεις να αγγίξεις του μυαλού σου την τηλεόραση
Κι είναι σαν κόλαση, που ψάχνεις αφορμή να βάλεις όρια σ’ αυτά που μπορείς
σηκώνει το μυαλό σου σ’ ένα ατέλειωτο τραγούδι ζωής

Βράδια κυνηγώ και μοιράζω ευχές με ρυθμό που ξεχωρίζει τις λέξεις
βράδια ζωντανός νεκρός ακροβατώ και ζητάω χαλασμένες ζωές
καίω μανιασμένος αγάπες φυλακές, πετάω στον αέρα τις σκέψεις
ανάποδα κοιτώ, χαραμίζω ευχές
κρέμομαι γελώντας από ύπουλες προσευχές, προσευχές

Έτσι, θα συνηθίσεις, θα λες πως μόνος μιλάς και καταφέρνεις
να `χεις όσες ελπίδες στα όνειρά σου πετάς
όπως τα λόγια που σπέρνεις
Ξέρω, είσαι σαν άρρωστος,
και συγκεντρώνεις τις λέξεις στο ρυθμό που σε καβλώνει
απομακρύνεσαι μ’ όλο τον κόσμο σου
κι όλο ξυπνάς μανιασμένος μ’ ένα κόκκινο σεντόνι
Μέσα στο αίμα αφηνιάζεις
κάτι σαν άνθρωπος που νιώθει τα όνειρά του
και συρρικνώνεται από το άγχος του
φως στα κομμάτια που ραγίζουν την καρδιά του
Μέσα στην επιβίωση
θα βρεις τον όχλο να στέλνει συμβουλές ακινησίας
Κι όμως, θα κυνηγήσεις
μια θέση μέσα τους να’χεις στη γωνία μιας γωνίας