Μήπως είναι η πατρίδα μου ένα θλιμμένο κομμάτι μου
μήπως περπατάω τα όρια της συνεχώς μετρώντας
μήπως είναι στο σώμα μου, το μετατρέπει σε πτώμα μου
μήπως τη ρωτάω κι εκείνη πάντα απαντάει γελώντας
μήπως είναι η πατρίδα μου ένα χαμένο παιχνίδι μου
μια φωτογραφία υγρού οικογενειακού χειμώνα
μήπως είναι η πατρίδα μου πηγή μιας φυλακής
που μ’ έχει θύμα πλύσης εγκεφαλικής
γιατί αυτή είναι η μόνη λύση
στο μυαλό μου πάντα με τη βία μου `μαθαν
πως εγώ έχω διαλέξει την ευτυχία

Μήπως είναι η πατρίδα μου μια παιδική αυταπάτη μου
ζωγραφιές για σχολικές γιορτές, ποιήματα και μπαλόνια
μήπως είναι μια ζάλη μου, ένα φτηνό καρναβάλι μου
άνθρωποι που νιώθουν ότι ζήσανε στα ίδια χρόνια
μήπως είναι η πατρίδα μου που μου θυμίζει τα λάθη μου
λάθη που γεννιούνται απ’την πατρίδα μου και ζουν αιώνια
μήπως πρέπει να `μαι μόνο εγώ και να `ναι άλλος κανείς
εκτιμητής αξίας της δικιάς μου της ζωής
γιατί αυτή είναι η μόνη λύση στο μυαλό μου τώρα καταιγίδα
και τρέχω ζωντανός δίχως πατρίδα δίχως πατρίδα