Μα εγώ πατερούλη,
εγώ, ο μεγάλος ελεύθερος
χουφτιάζω
το φως για σημαία,
για πατρίδα την ποίηση
και ξαγρυπνώ φρουρός στις αυλάδες του κόσμου,
με την Αλήθεια για όπλο
και τους στίχους φυσέκια.

Περνούν οι αιώνες,
λαοί και βασίλεια,
φωνές, αναμνήσεις, σχήματα…

Μα εγώ εκεί.
Το τραγούδι μου.

Πατερούλη,
ο γιος σου, ο μεγάλος ακρίτας,
ξημερώνει στ’οδόφραγμα,
χίλια εννιακόσια εξήντα εννέα τόσα χρόνια…

Μπορείς να κοιμηθείς με χαμόγελο…

Τα όνειρα σου αίμα μου!