Στα γόνατα κρατάς τ’ αλφαβητάρι
μα της αγάπης λόγια δε χωρά,
εσύ που ήσουν ήλιος και φεγγάρι
μη βλέπεις τα καμένα σου φτερά.

Μια γενιά χαμένη
σε μια πόρτα μένει
γράμμα πεταμένο
που δε θα διαβάσει
άνθρωπος στην πλάση
όσο να προσμένω.

Όπως και νά ’ρθεις πια θα σε γνωρίσω
στη στέρηση, στον πόνο, στον καημό,
απ’ τα σημάδια αυτά θα σε γνωρίσω
κι από τον έρωτά μας τον παλιό.