Τι έγινε, τι άλλαξε πια, δε με γνωρίζεις
δεν μου γελάς όπως παλιά, την πλάτη μου γυρίζεις
σπίτι δεν έρχεσαι ποτέ, τα βράδια μένω μόνη
έμπλεξα με τη μοναξιά, και το μυαλό στεγνώνει

Κάνε χαμό στο σπίτι μας, κι εγώ δε θα γκρινιάξω
για τα τσιγάρα στο χαλί, στον καναπέ, το πιάτο
κάνε χαμό στο σπίτι μας, η τάξη μ’ έχει πνίξει
την ησυχία ξεγελούν, σταγόνες απ’ την βρύση

Μου λείπει να `μαι αγκαλιά, δική σου στο σκοτάδι
και το πρωί με μέικαπ να σβήνω το σημάδι
έλα και δεν αντέχεται τόση σιωπή τριγύρω
συνήθισα να σ’ αγαπώ, στην σιγουριά να γείρω