Σαν άρχισε η μέρα μου και άνοιξα την πόρτα
Ένα καράβι βρήκα εμπρός, στη μέση της αυλής
Το κοίταξα και γέλασα, δεν είχα άλλα λόγια
Μ’ αυτό γλυκά ψιθύρισε μην είσαι αφελής

Η θάλασσα είναι σαν παιδί, πηγαίνει σπίτι σπίτι
Κι όπου την αγαπήσουνε, απλώνει πιο πολύ
Φορτώνεται τα όνειρα, τον έρωτα, την τύχη
Και φεύγει παίρνοντας μαζί την πιο βαθιά σου ευχή

Να, να, να, να...

Δική μου ήταν η ευχή, δικό μου το καράβι
Εγώ ήμουν που αρμένιζα τις νύχτες συνεχώς
Σε θάλασσες κι ωκεανούς, σε μακρινά πελάγη
Μα το πρωί σαν έφτανε, ξυπνούσα πάντα αλλιώς

Ανέβηκα επάνω του κι έπιασα το τιμόνι
Τους κάβους έλυσα γοργά, φούσκωσαν τα πανιά
Στο δρόμο βγήκα με ορμή, πολύχρωμο μπαλόνι
Και μια πάντα άφησα του κόσμου τη βουή

Να, να, να, να...

Δική μου ήταν η ευχή, δικό μου το καράβι
Εγώ ήμουν που αρμένιζα τις νύχτες συνεχώς
Σε θάλασσες κι ωκεανούς, σε μακρινά πελάγη
Μα το πρωί σαν έφτανε, ξυπνούσα πάντα αλλιώς