Μάτια μου τα κομμάτια μου
που έχει σκορπίσει ο καιρός
να τα μαζέψεις να χτίσουμε ένα σπίτι
άδεια ήταν τα χάδια μου
μα μου ξανάρθες γερός
έχει ο Θεός μεσ’ το χρόνο τον αλήτη

Πάει, ξαναγυρνάει
μας τυραννάει η φλόγα αυτή
μα όποιος αγαπάει
πως να της κρυφτεί
Πάει, ξαναγυρνάει
φεγγοβολάει η νύχτα αυτή
και όποιον αγαπάει
τον κερνάει γιορτή

Μάτια μου τα παλάτια μου
έχουν θεμέλια γερά
στη μοναξιά της ερήμου και της βίας
το άγριο χτες γίνεται αύριο
και τα σκληρά τρυφερά
είναι βαθιά τα νερά της ευτυχίας

Ένα μαγεμένο παρελθόν
έρχεται κι ανάβει το παρόν
κι ύστερα στο μέλλον προχωράει
πάει, ξαναγυρνάει, τι θέλει;

Πάει...ξαναγυρνάει...