θα `θελα να σπάσω δεσμά, κλουβιά και κάγκελα
σ’ αυτό τον κόσμο θα `θελα να χτίσω το δικό μου παραμύθι
να σπάσω τη λήθη, να κάνω ό,τι κάνουν οι λίγοι
όχι οι πολλοί, να μην πηγαίνω με τα πλήθη
να ορίσω το ταξίδι,
τους κανόνες, το παιχνίδι
μόνο την καρδιά μου ν’ ακούω,
κανείς να μη με πείθει, κανείς
να ψάξω μόνος μου μακριά απ’ τα βιβλία τους
να βρω τη γνώση που δε μου `χουν δώσει στα σχολεία τους
να βρω ένα δικό μου υπαρκτό θεό
που να μη ζει στον ουρανό,
μα στην ανάσα και στο πνέυμα μου,
στο αίμα μου και μέσα μου.
στο λάθος και στο ψέμα μου,
στο πάθος και στο τέρμα μου
στους στίχους και στην πένα μου.
Θα `θελα τόσο να ξεφύγω για λίγο από τα πρότυπα του κόσμου αυτού
και ανταυτού, να ζήσω αλλού
με άλλους κανόνες που δε φυλακίζουνε το νου
που να `ναι προϊόν δικής μου σκέψης, και όχι σκέψης αλλουνού
να φτιάξω δικές μου λέξεις για να περιγράψω την αγάπη, τη θέληση
τον θάνατο, τη γέννηση,
το όμορφο, το άσχημο, το βλάσφημο,
το ήρεμο, το άγριο, το εφήμερο, να ζήσω δίχος αύριο.
Να μπω σ’ έναν παράδεισο μικρό
δίχοως καρπό απαγορευμένο, δίχως αποθημένο
δίχως φίδια, δίχως φόβο, δίχως ζήλεια
μόνος στο δρόμο να περπατώ και ν’ αγαπώ
μονάχα αυτά που αξίζουνε.
Πως να στο πω με λέξεις
να πιστέψεις πως μπορείς να αμφισβητείς
τις γνώσεις που σου δώσαν να μασήσεις
την αλήθεια να ξέρεις δε γνωρίζει κανείς
γι’ αυτό πλάσε τον κόσμο σου και ίσως εκεί την συναντήσεις.

θα `θελα ανάμεσα σε γη, ουρανί και σύμπαν
να πετάξω αυτά που μου είπαν και με πείσανε,
τους φόβους που μου φόρτωσαν
να βρω το γέλιο εκείνο που μου σκότωσαν,
την ευτυχία μου να πάρω πίσω,
όλα τα χρόνια που χαράμισα, κι ας άργησα, το ξέρω.
Το ξέρω, όμως μπορώ και όμως το θέλω,
να βγάλω απ’ ο τις πλάτες τη ρετσινιά του κοινού θνητόυ,
ξανά κεφάλι να σηκώσω για να τους δείξω
πως δεν ήμουν ούτε θα δίνω ποτέ γρανάζι τους.
Μπορώ εγώ να αποφασίσω τι αγαπώ και τι μισώ
τι σέβομαι, τι σιχαίνομαι, πια δεν ντρέπομαι
ούτε πρόκειται ποτέ να ντραπώ για ό,τι κάνω και ό,τι πω
είναι η ζωή μου και έτσι θέλω να τη ζω.
Οι συμβουλές που δώσατε, τα λόγια σας, οι γνώμες σας
πήρανε ενοχές μονάχα και φόβους άρρωστους
γι’ αυτό κι εγώ τα βράδια εφιάλτες θερίζω
μ’ αυταπάτες γονατίζω
γνωρίζω δαίμονες άγνωστους.
Θέλω ν’ αρχίσω απ’ την αρχή μια ζωή καινούρια,
να χτίσω μόνος γρίφους,
να περπατήσω πάνω απ’ τα σύννεφα του σήμερα που πλάσατε,
να προσπαθήσω να κρατήσω μοναχά αυτά που εκτίμησα.
Εγώ φεύγω, τις μηχανές βάζω μπροστά για να χαθώ στο αχανές
μαζί μου έλα, άμα τ’ αντέχεις κι αν το θες,
εδώ βλέπεις το παιχνίδι έχει χαθεί προ πολλού
γιατί έχουν σπείρει πια τη νέκρα τους παντού.