Τη μάνα σου τη γνώρισα και μού `πε πως με θέλει
να σ’ έχω στα μεταξωτά να σε ταΐζω μέλι.
Τη μάνα σου τη ρώτησα και μού `πε να προσέχω,
γιατί είσαι λίγο άτακτη κι εγώ πρέπει ν’ αντέχω.
Μα εγώ δε σε κρατώ κι άντε σύρε στο καλό,
τα κορίτσια στο γιαλό με κοιτάνε κι απορώ.
Μου το `πανε οι φίλοι μου «γυναίκα ίσον μπελάδες,
καβάλα το καΐκι σου και τράβα για Κυκλάδες».
Και γώ μεγαλοπιάστηκα και μεγαλομιλούσα,
γιατί αλλού ξενύχταγες κι εγώ σε καρτερούσα.
Με ρώτησαν τα κύματα: «Ποιαν αγαπάς για πες μας;»
Κι εγώ δεν ήθελα να πω τις πίκρες τις δικές μας.
Με ρώτησε η θάλασσα, γιατί μ’ έχεις ξεχάσει
κι εγώ γλυκά της μίλησα για σένα πού `χω χάσει.