Χρόνια που φύγανε και γίνανε σελίδες
σ’ ένα βιβλίο που δεν έγραψε κανείς
κι εγώ αντάρτης με ιδέες και ελπίδες
ηθοποιος κάποιας αόρατης σκηνής

Χρόνια που γέρασαν χωρίς ν’ αλλάξει κάτι
και τώρα σέρνονται και κλαίνε απεγνωσμένα
μια χάρη μόνο σου ζητώ με άδειο μάτι
κάποια στιγμή να γράψεις θέλω
κι ένα σύνθημα για μένα

Χρόνια που μοίρασαν απλόχερα υποσχέσεις
σαν παραμύθι για ενήλικα παιδιά
κι εγώ που πάντα είχα θέσεις και απόψεις
έχω κουρνιάσει αμίλητος σε μια γωνιά