Μήπως θυμάστε ποια ήτανε τα όνειρά μας;
Μήπως θυμάστε αν γελάτε αληθινά;
Μήπως φοβάστε που θα ζήσουν τα παιδιά μας;
Μήπως φοβάστε ότι τώρα είναι αργά;

O κόσμος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει
δε νιώθει πίεση δεν νιώθει την σκλαβιά
μα άμα όμως θυμηθεί τα όνειρά του
θα δει πως όλα μάλλον πήγανε στραβά

Ζουν μια ρουτίνα εργασίας και αισθημάτων
ξεπουλημένων για βιτρίνα της
χαράς, όμως πεθαίνουν κάθε μέρα και το ξέρουν
είναι τρελό να αγνοούνε όλους εμάς

Μήπως θυμάστε ποια ήτανε τα όνειρά μας;
Μήπως θυμάστε αν γελάτε αληθινά;
Μήπως φοβάστε που θα ζήσουν τα παιδιά μας;
Μήπως φοβάστε ότι τώρα είναι αργά;

Μία γυναίκα κάπου κάθεται και κλαίει
κάπου αλλού πεθαίνει ένας φουκαράς
κάπου ένας άνθρωπος τινάζει τα μυαλά του
και κάπου κάποιος γέρος ψάχνει συντροφιά

Τα όνειρά τους αυτοκτόνησαν νωρίς
και τώρα γυρνάει στο μυαλό τους η κλεψιά
η δυστυχία και ο χρόνος που τους κλέψαν
είναι τα όπλα τους για μια νεκρή γενιά