Μέρες με καίει ο πυρετός
και σβήνω λίγο λίγο,
κι όπως το βλέπω, απ’ τη ζωή
παντοτινά, παντοτινά θα φύγω.

Μην κλαις αγάπη μου, μην κλαις
και μην μαυροφορέσεις,
σε χέρια, κοίταξε, καλά
πάλι ξανά να πέσεις.

Φεύγω με το παράπονο,
όχι που θα πεθάνω,
μονάχα που εσένανε
από κοντά, από κοντά μου χάνω.

Μην κλαις αγάπη μου, μην κλαις
και μην μαυροφορέσεις,
σε χέρια, κοίταξε, καλά
πάλι ξανά να πέσεις.

Κάνε κουράγιο και μην κλαις
για να μ’ ευχαριστήσεις
και τη φτωχή μανούλα μου
να την παρη να την παρηγορήσεις.

Μην κλαις αγάπη μου, μην κλαις
και μην μαυροφορέσεις,
σε χέρια, κοίταξε, καλά
πάλι ξανά να πέσεις.