Μια φυσαλίδα στον κάμπο κυλάει και τρέχει.
Είναι η ψυχή μου μπλεγμένη στο φως
Χαμόγελο που κυμάτισε και χάθηκε στ’ άπειρο
Λυμένο φτερό στον άνεμο της πίκρας.

Είν’ η φωνή της σιγής από σύννεφο κι άνεμο
Εικόνες που λάμπουν στ’ αέρα τη σκόνη
Χαμένο κοχύλι που σφυρίζει από θάλασσες
Κι απόηχους φυσαρμόνικας θλιμμένης.

Δες με, εγώ είμαι, στολίστηκα τις άρπες και ήρθα
Δες με εγώ είμαι στις χορδές μου άπλωσα ποτάμια
Δες με, εγώ είμαι χαμόγελο του απείρου ανταύγεια.
Δες με, εγώ είμαι σκόνη απ’ του ύπνου τα βάθη.