Τι θέλεις πάλι από μένα,
τι θέλεις πάλι και ρωτάς,
λόγια ας μη λέμε, ειπωμένα,
είναι καλύτερα ν’ αρχίσεις να ξεχνάς.

Γιατί είμ’ αγέρας που φυσά
και ό,τι βρει στο πέρασμά του το σαρώνει,
είμαι κυκλώνας και βροχή
κι ο έρωτάς μου σαν γυαλί ξέρει μονάχα να ματώνει
και η δική σου η πληγή είναι νωπή ακόμη.

Τι θέλεις πάλι από μένα,
τι θέλεις πάλι και χτυπάς
μια πόρτα που `κλεισε για σένα,
είναι ανώφελο να λες πως μ’ αγαπάς.

Γιατί είμ’ αγέρας που φυσά
και ό,τι βρει στο πέρασμά του το σαρώνει,
είμαι κυκλώνας και βροχή
κι ο έρωτάς μου σαν γυαλί ξέρει μονάχα να ματώνει
και η δική σου η πληγή είναι νωπή ακόμη.