Τα παλιά φυλαχτά με τα αθώα σινιάλα και τα ένοχα
...μούμιες στους χαρτοφάκελους του χρόνου
να μην μου λένε πια για κόκκινους αγώνες που καθώς τίποτα δεν έγιναν,
να μην μου λένε για αστρικές πορείες που καθώς τίποτα δεν έγιναν.

Πότε έγινα ιππότης, δε θυμάμαι
αν σήκωσα στο δέρμα πανοπλία, αν είχα μαύρο άτι, αν είχα γάντια
κι αν σε μάχη επληγώθηκα.
Αν επολέμησα ποτέ μου, δε θυμάμαι
κι αν κτύπησα Ταταρικές ορδές,
καθώς με ξέρασαν Θεοί βαλσαμωμένοι
στου υγρού πλανήτη την ταφόπλακα.

Έτσι οι θύμισες με τα στολίδια του ανέμου
αποκοιμιούνται σε καρποστάλ από ταξίδια που δε γνώρισα,
σ’ ένα σωρό χαρτιά με ιδέες...
ιδέες κουρασμένες στα δεκανίκια τους τρεκλίζοντας...
Το ξίφος του ονείρου φλούδα πορτοκαλιού μες στα σαπιόνερα...
Στα σκύβαλα λοιπόν,
σαν σημειώσεις κάποιου γέρου λογιστή
που στην βιασύνη του να απαλλαγεί απ’ την σκόνη
πέταξε στα σκουπίδια το φεγγάρι...