Η άνοιξη δεν είναι εποχή λιτότητας
εισβάλλουν δεκαοχτούρες κι άλλα πουλιά
κάτι καλό θ’ ακούσουμε
ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες
πηδάμε πάνω απ’ τις λακκούβες
και συ χαμογελάς

Πώς να υποτιμήσουμε
σπάνιες σαν κι αυτές λεπτότητες
την άνοιξη που ανθίζει ένα κλαδί
και η Αθήνα γίνεται η Μαύρη Καλλονή
έτσι κι εγώ την πάτησα
και χωρίς να σε γνωρίζω
τώρα σ’ αγαπώ

Ένα μικρό απόγεμα όλες μου τις δουλειές παράτησα
και κάθισα μαζί σου στο μπαλκόνι για να ονειρευτώ
Σε μια πόλη σαν κι αυτή
είναι δύσκολη στ’ αλήθεια η αλλαγή
Όταν εισβάλλουν δεκαοχτούρες κι άλλα πουλιά
όταν ανθίζει ένα κλαδί
και η Αθήνα γίνεται καντέντσα Μαύρη Καλλονή
πόσο σ’ αγαπώ

Η άνοιξη δεν είναι εποχή λιτότητας
εισβάλλουν δεκαοχτούρες κι άλλα πουλιά
κάτι καλό θ’ ακούσουμε
ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες
πηδάμε πάνω από λακκούβες
και συ χαμογελάς