Κανείς δε μιλά πια ούτε το δάκρυ
τα φώτα σβηστά στου ονείρου την άκρη
κι είχα πιστέψει πως για πάντα θα κρατούσε
μα είχα στο σώμα μια αγάπη που δε ζούσε

Και νόμιζα πως είμασταν ανίκητοι εμείς
μα άδοξα χαθήκαμε στην άκρη μιας σιωπής
και νόμιζα πως θαύματα θα έσωζαν τη μέρα
μα έπεσε ο έρωτας επάνω μας σαν σφαίρα
και πέσαμε κι εμείς στην άκρη της σιωπής

Κανείς δε μιλά γι’αυτά τα χαμένα
με χέρια αδειανά γυρίζω σε μένα
μα είναι στα μάτια μου το χρώμα της ματιάς σου
μες στα σεντόνια μου ακόμα τ’άρωμά σου