Όσες ημέρες και αν περάσουν θα φτιάξω
λίγες εικόνες με χιλιάδες συνθήματα
στην κάθε μέρα πιο ψηλά θα κοιτάξω
για να ξεχάσω τα χιλιάδες προβλήματα.

Ξυπνώ στους δρόμους ώρα ξημερώματα και κάτι
ώρα θολή χωρίς καφέ και ακόμα κάτι που μου φέρνει
στην ανάσα μου αλκοόλ από το μεθύσι της προηγούμενης ημέρας
και ξυπνώ με μια παραίσθηση
Αίσθηση που κάνει αισθητή την κάθε αναίσθητη
μορφή στο βλέμμα αυτού που με κοιτάνε
σαν ιδιαίτερη μικρή προσωπικότητα
που κάνει το κομμάτι του
και ζει για να ξυπνάει το πρωί από το παγκάκι του

Δυο βήματα ακόμα για να φτάσω ως το σπίτι μου
μοιάζουν χιλιόμετρα χλομιάζω όταν σκέφτομαι
την λύπη μου, την θλίψη μου, με κάνει να βουρκώνω
το αλκοόλ με έχει πειράξει και χρειάζομαι οξυγόνο
μόνο να ακούσει κάποιος, μόνο το χρειάζομαι
έχω σωριάσει στο σκαλί μου και νομίζω πως τραντάζομαι
βοήθεια κουράζομαι και σβήνω στο σκαλί μου
δεν μπορώ να ανασάνω κι αργσβήνω ψυχή μου
κοίτα ψηλά αυτός ο ήλιος που ολοκλήρωσε τον ύπνο του
Έφτασε ήδη μεσημέρι, βλέπεις
έκανε τον κύκλο του και απλά σε περιμένει
στα δικά του τα σαλόνια, έχω φύγει ταξιδεύω, μάλλον έπεσα σε κώμα.

Ξυπνάω, δεν νιώθω τίποτα παρά μονάχα μοναξιά
η ώρα είναι δυόμιση, σηκώνομαι στις 3 παρά
τίποτα κανένας τριγύρω και πού να γείρω
είναι η ζωή μου ένα χωράφι που φαίνεται ξέχασα να σπείρω
Σηκώνομαι, πατάω στο πάτωμα πάλι κρυώνω
χειμώνας και το σπίτι μου άδειο σαν την καρδιά μου
δεν γράφω για να κάνω κομμάτια στο λέω ξανά
γράφω να απλώσω τη φωνή μου στου κενού τη σιγαλιά

Κλείνω τα μάτια, βλέπω την ίδια σκηνή
νιώθω ότι κρέμομαι σε ενός γκρεμού την κορυφή
στο ένα χέρι έχω λουλούδια, στο άλλο μία πέτρα
κάποιοι από απέναντι βγάζουν τα βέλη από τη φαρέτρα

Φοβάμαι να πέσω στο κενό, ψάχνω την δύναμη για να σηκωθώ
μα δεν την βρίσκω και έτσι λέω στο κενό να αφεθώ
και ενώ φωνάζω, βοήθεια, φεύγουνε τα βέλη
και νιώθω εντέλει να καρφώνονται στα εσώτερά μου μέλη
πονάω, φωνάζω, τρομάζω, μα ησυχία και ερημιά
αντίλαλος απλώνεται και ακούω τη φωνή μου απελπισμένη να προσμένει
απάντηση που δε θα έρθει σαν τις κραυγές που είχες αφήσει επάνω στο κρεβάτι μου

Πού είσαι αγάπη μου, σε ποια μιλάω πλέον δεν ξέρω
μάλλον στην κοπέλα που άφησα γιατί είχα στοιχειώσει
τη ζωή της και είπα μόνος μου πως θα τα καταφέρω
απέτυχα, απ' ότι βλέπεις από τα ανωτέρω.
Άγω και φέρω τη ζωή μου σε ανούσιες βραδιές
και γνωριμίες μίας νύχτας από το myspace
και εσείς του πέους μου ζητιάνες
Face to face όλες πουτάνες
βρε άι *******, δεν ξέρεις το Χρήστο και δε θα τον μάθεις
αυτό μόνο θυμήσου
Ζούμε στον ίδιο κόσμο από λάθος σου σπάω την γνάθο
Του προσωπείου που έφτιαξα στων Ν.Τ.Π. το βάθος
Κοίταξα μες την καρδιά της, κοίτα το όνομά μου
Μέσα σε μια πλάκα χαραγμένη μαρμαρένιος βράχος.

Μπαίνω μονάχος, ψέματα, έχω παρέα
Άγχος και άλλα θέματα
Η νύχτα έπεσε στο κρύο σπίτι μου
Και όχι αναίμακτα
Η νύχτα έπεσε στο κρύο σπίτι μου
Ξύπνησαν τέρατα

Ω, πόσο σιχαίνομαι τις βραδινές δυσκίνητες ώρες
Που είμαι εγώ και το κενό
Ήξερα πως θα 'ναι δύσκολο
Μα τώρα φαίνεται βουνό
Να περπατήσω μόνος την νύχτα μέχρι την νύστα

Και απόψε θέλω να είμαι μόνο δικός μου
Να μην με δώσω πουθενά δεν έχω άλλη ενέργεια
Βαρέθηκα να δίνω φως που πνίγεται σε σύννεφα
Θα ’θελα μια φορά να με βρουν μόνα τους τα όμορφα
Κουράζει τόσο να ζεις καμιά φορά και αναρωτιέμαι
πότε το βάθος του βυθού θα γίνει ύψος του ουρανού
πότε θα βγουν οι σπείρες σκέψεων απ' το μυαλό
μα τι σκατά έχω στον γαμημένο μου εγκέφαλο

Πώς θα αποσυνδεθώ απ' αυτόν
ελευθέρωσέ με, δεν μπορώ να κάνω τίποτα πια μόνος μου
είμαι έρημος που με επισκέπτεται μόνος ο άνεμος
και θερμές δέσμες φωτός βρες τες και δες τες πρώτος
μοιάζουν με άπιστες μνηστές καθώς άπιαστες νύστες
σαν ληστές τις νύχτες μου φωνάζουν φταις για το χθες
με σφιγμένα χείλη και σφιχτές χούφτες δακρύζουν
σαν μικρό παιδί τα ξημερώματα νομίζω πως

Ξυπνώ στους δρόμους ώρα ξημερώματα και κάτι
Ώρα θολή χωρίς καφέ και ακόμα κάτι που μου φέρνει
Στην ανάσα αλκοόλ από το μεθύσι της προηγούμενης ημέρας
Και ξυπνώ με μια παραίσθηση

Όσες ημέρες και αν περάσουν θα φτιάξω
Λίγες εικόνες με χιλιάδες συνθήματα
Στην κάθε μέρα πιο ψηλά θα κοιτάξω
Για να ξεχάσω τα χιλιάδες προβλήματα.