Γλιτωμένη από άστατο
καιρό,
Που για καιρό, συνήθισα να ζω
Κάπα που κρύβεις καλά,
Μη φαίνεται ποια είμαι
Κάτω από στέγη, άσκεπη,
Μέναμε χρόνια ίδιοι.
Σε πηγάδι, μ’εύφλεκτη
βροχή
Κυκλοφορούσα αόρατη,
Ακριβές οι αποφάσεις που αγκάλιασα
Να ξυπνάνε στις μέρες μου ανάμεσα.

Και πηγαίναμε βόλτες ανώνυμα
Φωτογράφιζα ερήμους αθόρυβα
Κι έκλεβα ίσκιο να ‘μαι εδώ
Απειλώντας με εν θερμώ,
Η ζωή, ζωή δεν ζει.

Και ξυπνούσα σ’ άκρη από
γκρεμό
Πως μ’ αγαπούσε το κενό
Λείπεις μα η λύπη είσ’ εσύ
Κι απέναντί μου μένεις
Να τη θυμούνται χαρές
κι εσύ να φεύγεις,
να φεύγεις.
Ότι μ’ανάγκασες δε θα το
φορώ
Θα ξαναζήσω για να ντυθώ
Κουρασμένη σκιά μου,
σ’αγνόησα
Κι αγαπώντας με εν τέλει
Σε γνώρισα.

Τα φιλιά σου καθρέφτη, παράταιρα
Που τις νύχτες ταράζουν παράκαιρα
Γειτονεύουμε ψηλά
Μα επιβλέπουν τα παλιά
Εύκολη λεία μ’ευκολία να υμνούν.

Το ψυγείο κρυφάκουγε τρωτά
Κι αν με καλούσες
έτρεχα
Τροφή με πείνα
στυφή
Που αχόρταγα επιμένει
Τι θέλεις,
χρόνια μετράς
Τα δύσκολα που βλέπεις.

Ρούχο φθαρμένο,
από πόνο δανεικό
Θα ζωντανέψω ότι πενθώ
Ανοιξιάτικα υπάρχεις κι επώδυνα
Φύγε για να υπάρξω ανώδυνα.

Σε συνήθισα σώμα που
απόχτησα
Κι ότι έχτισα χώμα που
ακόνισα
Τι είσαι δέρμα που εισ’
αλλιώς,
Από τι φτιαγμένο
εκτός
Θα σου μάθω για αλλαγές
Θα σου γράφω για επιλογές
Με γλιτώνουν μουσικές.