Ήταν Σάββατο βράδυ, έβρεχε μα τα αστέρια
Χάνονταν στο σκοτάδι, παγωνιά και αυτό το βράδυ
Θλίψη, μοναξιά και ο εγωισμός σαν χάδι
Να απαλύνει τον πόνο, μα δε σβήνει το σημάδι
στη καρδιά, Στο σώμα, σε αισθάνομαι ακόμα
χάνομαι και αυτό το βράδυ, στους δρόμους τρέχω πάτο το γκάζι
γύρω βροχή, χαλάζι με ορμή μου ρίχνει το φεγγάρι
κρύο φθινοπωρινό, άδειο Σάββατο βράδυ

Αναμνήσεις μου σαν ζάλη, θυμάμαι σπίτι να σε γυρίζω
Να βρέχομαι, από το τζάμι το χαμόγελο σου να αντικρίζω
Έμοιαζε σαν άγγελος που έπεσε στο γκρίζο
θα σε φιλώ καθώς κοιμάσαι, Και μόνος θα ελπίζω
πως καθένας έχει ένα αστέρι και εγώ του κράταγα το χέρι
Εκείνο το χειμώνα που δεν έφερε καλοκαίρι
εκείνη την κοπέλα που αψηφούσε τη συμφέρει
εκείνη την γυναίκα που τώρα πια δεν ξέρει τι θέλει…

Πέφτει η νύχτα
και φέρνει βροχή
σταγόνες η σκέψεις
με πνίγουν τα γιατί

Αυτό που αρχικά ζητούσα, ήταν μόνο αγάπη
μα έπρεπε να κανείς κάτι παραπάνω απτό να αφήνεις στάχτη
λουλούδι με αγκάθι είσαι, κάποιος έπρεπε να σου μάθει
να παραδέχεσαι τα λάθη, μα βαρέθηκα γυρνώ την πλάτη
σε ανέχτηκα, δεν βγήκε κάτι, φεύγω κάνε στην άκρη
δεν έχω ανάγκη από τσακωμούς, όλο μιλάω και δε μ’ ακούς
κάποτε ότι έλεγα χαμογελούσες, τελευταία αδιαφορούσες
είχες τα πάντα, μα πάντα κάτι άλλο θα μου ζητούσες

Η γραμμή τώρα πέφτει, χάνω την επικοινωνία
νεύρα και μονοτονία, Μας φέραν συχνά ανία
τέρμα βάζω τελεία, βάζω τα γέλια μοιάζουν αστεία
Συναισθήματα ανάμικτα, περασμένα πάλι μεσάνυχτα
Σκέφτομαι ως τα χαράματα πως γίναν έτσι τα πράγματα
Θυμάμαι γέλιο και κλάματα, όνειρα και θάματα
Μα άστο απ’ ό,τι φαίνεται ο έρωτας πάντα μαραίνεται
Και όσοι δεν νιώσατε αγάπη, ζείτε απλά και πεθαίνετε

Πέφτει η νύχτα
και φέρνει βροχή
σταγόνες η σκέψεις
με πνίγουν τα γιατί

Μα φεύγω θυμάμαι στα χέρια σου να `μαι,
τα αστέρια κοιτάμε, φοβάμαι λυπάμαι...

Φοβάμαι... φοβάμαι...