Ζω στη φεγγοβολὴ

που προχωράει

ολόγιομα είν’ τα χέρια μου

με πόθους

κι ο κόσμος είναι όμορφος πολύ

μοσχοβολάει.



Τα μάτια μου λιμπίστηκαν

τα δέντρα

τα δέντρα που γιομίσανε ελπίδες

και ντύθηκαν την πράσινη στολή


Το λιόχαρο δρομάκι προχωράει

σ᾿ ολόδροσο χαλί

κι απ᾿ το φεγγίτη με καλεί

στις πράσινες νησίδες.



Κι ούτε μυρίζομαι τα φάρμακα

τ᾿ αναρρωτήριο πια δε μου βρωμάει

θ᾿ ανοίξουν τα γαρούφαλα

η ώρα η καλή



Τι τάχα αν είσαι φυλακή;

Να μη λυγάς! ... ...